Surfen en Sinterklaas

Elkaar gelukkig nieuwjaar wensen in november, pepernoten eten met de airconditioning aan, Kerstmis vieren in T-shirt en korte broek, in de winkels kijken voor leuke kerstversiering èn nieuwe tuinmeubels... Je raakt in Dubai af en toe het gevoel voor tijd, of beter gezegd seizoenen, kwijt.

Het eerste komt trouwens doordat het islamitisch Nieuwjaar in november viel. Behalve een vrije dag voor iedereen, merkten we er overigens weinig van.

Dus zo kon het gebeuren dat Sophie vorige week vrijdag ‘s middags ging surfen (bij 30+ graden) en een paar uur later met warme chocolademelk onder handbereik naar het Sinterklaasjournaal zat te kijken. Het blijft apart.

Winterklaar

Na de zomer maken ook wij de tuin winterklaar. Al betekent dat in Dubai wat anders dan in Nederland. Hier begint juist de tijd dat we weer van onze tuin kunnen genieten. Dus de terrassen, veranda’s en tuinmeubels moeten van een laag (vastgeplakt) zand ontdaan worden. Verschillende planten hebben de maandenlange hitte niet overleefd en moeten vervangen worden.

Om maar even een voorbeeld te geven van hoe veel schade de combinatie brandende zon/hoge vochtigheid kan veroorzaken: de hoes op de foto hadden we in de lente gekocht om onze tuinmeubels te beschermen. Op de foto is te zien hoe ‘goed’ dat gelukt is.
Toen we net in Dubai woonden, maakten we de fout om de net gekochte trampoline tijdens de zomermaanden buiten te laten staan. Sophie heeft er niet vaak meer op gesprongen...

Het weer wordt gelukkig nu ook een stuk beter. Helaas gaat de overgang van zomer naar herfst vaak gepaard met ochtendmist. Soms kunnen we de huizen aan de overkant van de straat zelfs niet zien. Maar we kunnen ’s avonds in ieder geval weer buiten eten.

Er gebeurt hier nooit wat...

Inbraken, overvallen, tasjesroven, ontvoeringen...het komt niet vaak voor in Dubai. Alleen op de weg zie je elke overtreding die je maar kunt bedenken (en dan nog erger).
Op de snelweg waar Domien en Yvonne dagelijks rijden op weg naar kantoor en school valt het mee. Af en toe vliegt er een auto uit de bocht of knalt achterop een vrachtwagen (tja, 160 km per uur is echt te snel), maar verder gebeurt er niet veel.

Tot maandagmiddag. Yvonne was onderweg naar school , toen ze in de verte bij een rotonde een lange rij vrachtwagens zag staan. Help, een file? Het bleek een wegblokkade van de politie te zijn. Gelukkig was er een aparte rij voor auto’s. De agent wilde weten hoeveel mensen in de auto zaten en hij keek in de achterbak, zelfs in de koelbox. Kennelijk vond hij niets verdachts, want Yvonne mocht weer doorrijden. Pff.

Later bleek dat er een half uur eerder in een wijk vlak bij ons een gewapende overval op een wisselkantoor had plaatsgevonden. Naast een supermarkt waar we regelmatig boodschappen doen. Gelukkig is er niemand gewond geraakt. En de overvallers zijn ‘s avonds opgepakt, dankzij de inzet van meer dan 200 politieagenten.

Terug in het gareel

De zomervakantie zit er weer op en na vijf weken Nederland zijn we langzaam weer in het ritme aan het komen. Het is nog steeds akelig heet en de herfst laat wat langer dan normaal op zich wachten.

Ondertussen is Sophie al weer bijna twee weken naar school. Het was wel even wennen, Middle School. Want niet alleen het uniform is anders, ook voor een gedeelte de vakken. Engels, Frans en Arabisch had ze natuurlijk al, maar nu heeft ze ook vakken als Humanities (Aardrijkskunde, Geschiedenis), Science (Biologie, Scheikunde, Natuurkunde) en Technology. De talen en wiskunde heeft ze het hele jaar, maar bij bijvoorbeeld Technology krijgt ze het eerste semester Computer Technology en het tweede Design Technology. Ook met Art heeft ze het eerste semester Visual Arts en het tweede Performing Arts.

Het idee van een rooster en verschillende leraren kende ze al, maar nu is ze de hele dag aan de wandel. En ook al is er een kantine, de favoriete pauzeplek van Sophie en haar vriendinnen is, net als vorig jaar, het lokaal van een van de Arabische leraren.

Verder krijgt ze voor het eerst in jaren les uit een boek. Het IB-systeem maakt voor de lagere school namelijk geen gebruik van boeken als lesmethode, maar de leerkrachten vullen binnen een bepaald stramien en vaste thema's zelf hun lessen in. Nu heeft Sophie één boek, voor Wiskunde, dat ze met name gebruikt voor huiswerk. Maar dat boek is wel héél anders dan de boeken waarmee wij het op de middelbare school moesten doen. De bladzijden zijn vrolijk gekleurd en het staat vol met strips en plaatjes. Bovendien staan de antwoorden achterin, want het is de bedoeling dat de leerlingen zelf hun antwoorden controleren. Het IB-systeem is namelijk erg gericht op zelfstandigheid, zelfreflectie, zelf dingen uitzoeken enzovoort.
Klinkt misschien zweverig, maar het werkt. Voor Sophie in ieder geval.

Zomerstorm

Vanmiddag verdween de zon en werd het buiten ineens heel donker: onweer, regen en storm. Het komt niet zo vaak voor, zeker niet hartje zomer met temperaturen van boven de 40 graden, dus het was wel apart.
Onze tuinbank lag vijf meter verder in de tuin tegen een muur gekwakt, maar verder hadden we gelukkig geen schade.

Vakantie!

Sophie heeft na al het harde werken van de afgelopen weken eindelijk zomervakantie. Negen weken lang, waarvan we zoals elk jaar ook een gedeelte in Nederland gaan doorbrengen.

Twee weken geleden had ze al de 'Exhibition' over de met uitsterven bedreigde ijsbeer succesvol afgerond (zie foto 1 en 2, en Wat doen die ijsberen in Dubai?

Het t-shirt dat de kinderen droegen was speciaal voor deze 'Exhibition' ontworpen, en de kleur was afhankelijk van in welke groep de leerling zat: Milieu, Mensen of Dieren.

Afgelopen dinsdag was de 'graduation', een soort diploma-uitreiking (foto 3: Sophie krijgt haar diploma; foto 4: Sophies klas). Want grade 5 is het laatste jaar van de lagere school.

Behalve toespraken van de directrice en het hoofd van de PYP (lagere school), hielden kinderen afscheidsspeeches in de vier talen die gegeven worden op Sophies school: Arabisch, Duits, Frans en Engels.

's Avonds was het lang verwachte en weken naar uitgekeken 'afstudeerfeest'. De catering werd verzorgd door een chique hotel in de buurt (we wonen tenslotte in Dubai), dus de kinderen aten allerlei lekkere hapjes aan met witte tafellakens bedekte tafels, zittend op zachte stoelen met witte hoezen.

De moeders van het feestcomité (inclusief Yvonne) hadden overdag de tafels en de aula versierd met onder meer (helium)ballonnen, papieren bloemen en zilveren sterren. Zelfs de cupcakes waren in zwart, paars en zilver; het kleurenpalet van de versiering.

Na het dinner was er disco en konden de 71 kinderen uit hun dak gaan, samen met de juffen en meester van de vier grade 5-klassen.

Dingen die je alleen in Dubai zegt

Dat het leven in Dubai verschilt van dat in Nederland, zal de lezers van Woestijnbloem inmiddels duidelijk zijn. Maar dat het je manier van praten beinvloedt, zal niet iedereen weten.

Op een populair forum vroeg iemand aan de lezers welke dingen ze nog nooit gezegd hadden voordat ze verhuisden naar Dubai. Hieronder staan een paar van die uitspraken. Grappig, maar herkenbaar: het zou zo maar kunnen dat je het iemand hoort zeggen. Ja, zelfs ons.

“Waar is de ladies-only wachtrij?”
“Heeft het ziekenhuis valet parking?”
"Is dat een profit of non-profit school?"
"Sorry, kinderen, het is te warm om te gaan zwemmen."
"Doe je schoenen aan, anders verbrand je je voeten."
"De deur hoeft niet op slot, hoor."
"Waar staat het strijkijzer eigenlijk?"
"Waar slaapt jullie chauffeur?"
"Kan ik van tevoren een deken bestellen voor de bioscoop?"
"Waar kan ik ijsblokken voor het zwembad kopen?"
"Welk onderhoudsbedrijf kun je bellen om een gloeilamp te vervangen?"
"Kinderen, kijk: wolken!"
"Wat is je beste prijs, niet de prijs voor toeristen. Zie ik eruit als een toerist?"
"Dat hotel is zo oud. Het is al minstens vijf jaar geleden geopend."

Wat doen die ijsberen in Dubai?

Sophie sluit binnenkort haar lagere schooltijd (PYP) af en gaat na de zomer naar de middelbare school (MYP). Ja, ze is net 11 geworden en nee, ze heeft geen klas overgeslagen.
Net als in veel andere landen gaan de kinderen hier vanaf 11 jaar, dus na 'groep' 7, naar de middelbare school. Nou ja, geen groep 7 eigenlijk, maar grade 5. Hoewel dat op andere scholen hier weer year 5 of year 6 is, afhankelijk van het curriculum. Om het nog even wat verwarrender te maken.

Overigens is de overgang voor Sophie niet zo groot: het is op dezelfde campus en zelfs in hetzelfde gebouw. Een aantal leraren kent ze al, omdat die les geven aan leerlingen van zowel de lagere als de middelbare school. En natuurlijk gaan veel klasgenoten 'mee' naar de volgende klas. Daarnaast kent Sophie al aardig wat MYP-leerlingen, onder andere dankzij activiteiten als sportdag, National Day en International Day.

Hier in Dubai doen de leerlingen dus ook geen Cito-toets, want ze kiezen niet een bepaald schooltype. Iedereen gaat naar Secondary School; er is alleen onderscheid in niveau met bepaalde vakken (wiskunde, Frans, Arabisch). Bijvoorbeeld: kind X heeft Franse les op niveau 'Beginner', Wiskunde op niveau 'Advanced' en Arabisch op niveau 'Intermediate'.

Maar goed, de ijsberen. Voor het zover is en Sophie en haar klasgenoten door mogen naar de volgende klas, moet er nog hard gewerkt worden. De PYP wordt altijd afgesloten met een uitgebreide exhibition waar de leerlingen al hun geleerde vaardigheden moeten laten zien. Het is een groot project waar ze een kleine drie maanden intensief mee bezig zijn; soms in groepjes, soms individueel.

Sophie koos voor de groep Bedreigde Diersoorten en daarbinnen koos ze invidueel voor de ijsbeer. Dingen die ze moest doen, zijn onder meer: uitgebreid onderzoek doen, een boekje maken, een folder, een enquête houden, borden/materiaal ontwerpen voor de expositie zelf en een 'actie' doen. Dat laatste kan bijvoorbeeld in de vorm van een ingezonden brief naar de krant, maar ook d.m.v. fundraising. Sophie heeft ijsbeer-vingerpoppetjes gemaakt die ze gaat verkopen tijdens de expositie om geld in te zamelen. Dus nadat we in het weekend eindelijk wit vilt op de kop getikt hadden (nee, hier geen V&D of Pipoos waar je dat even haalt), konden we zaterdagmiddag aan de slag met de poppetjes. Want Sophie moest ook nog haar action plan schrijven.
Het heeft zo z'n nadelen, het hebben van een creatief kind.

Maar nog een week doorbijten en dan begint de drie dagen durende exhibition, voorafgegaan door een voorstelling voor de ouders (met zang, dans enzovoort). Ook nog. De week erna, tijdens de graduation, moeten de leerlingen een speech houden, krijgen ze het PYP-diploma en is er een examenfeest.
Maar daarna hebben ze negen weken zomervakantie!

Man op het strand

Na de vorige bijdrage op Woestijnbloem over vrouwelijk huishoudelijk personeel dat er onsmakelijke gewoontes op na houdt, is het nu de beurt aan de mannen in Dubai. Een gedeelte van de mannen in ieder geval: de working class mannen die op hun vrije dag met z'n allen naar het strand gaan. En bij gebrek aan een zwembroek in hun ondergoed de verkoelende zee in stappen. Dat op zich zorgt nog niet voor veel commotie. Wel als de mannen weer kletsnat uit de zee komen. De witte onderbroeken die ze zonder uitzondering dragen zijn dan namelijk doorzichtig geworden en laten niets te raden over. Niet zo prettig voor de vrouwelijke badgasten en kinderen.

Tja, Dubai is conservatief en islamitisch, dus wordt in de kranten regelmatig geklaagd over de badende arbeiders en hun ‘zwembroeken’. Overigens ook over de toeristen uit bepaalde landen van Europa in ‘zwemkleding’, die op een strand aan de Spaanse kust misschien geen wenkbrauw omhoog doet schieten bij de andere badgasten die hun roes van de nacht ervoor liggen uit te slapen. Maar hier op het strand en rond de zwembaden wel...

Hekserij

Het zal je maar gebeuren. Je neemt een inwonende huishoudelijke hulp in dienst (heel gebruikelijk in Dubai). Na een tijdje valt het je op dat het eten dat ze voor je kookt en de thee die ze voor je maakt, vreemd ruikt. Je belt de politie en dan blijkt dat je hulp urine door je eten en drinken gooit. Zelfs voor dit doel een grote fles ervan op haar kamer heeft verstopt.

De reden voor het gedrag van deze inmiddels gearresteerde housemaid? Ze hoopte op die manier haar werkgevers in haar macht te krijgen. Een bijgeloof waar wel meer huishoudelijke hulpen uit bepaalde delen van Azië in geloven. Sommigen gebruiken daarbij urine, anderen stukjes gedragen ondergoed of bloed, met als doel invloed te krijgen of wraak te nemen. In ieder geval was het niet de eerste keer dat de politie een maid arresteerde vanwege deze onsmakelijke voodoo-praktijken.

Pff, zijn wij even blij met onze niet-inwonende, parttime werkster!

Dampend asfalt

Het is nu dus heet in Dubai. Ongewoon heet zelfs. Want het is sinds de temperaturen bijgehouden worden, half mei nog nooit zo warm geweest.
Wij kunnen daar rekening mee houden door weinig buiten te zijn. Helaas, geen diners al fresco meer. Sophie en Yvonne rijden nog wel paard, want 's morgens om een uur of 9 is het nog 'gewoon' warm (34, 35 graden) en niet bloedheet (42, 43 graden). Maar verder speelt ons leven zich vooral af in de airconditioning van auto, huis, kantoor of school.

Hoe anders is het voor de mannen in bijvoorbeeld de (wegen)bouw. Met zulke hoge temperaturen zijn ze aan het werk, soms vol in de zon. Toen we vanmorgen om een uur of 10 van de manege naar huis reden, zagen we zoals elke week een groep mannen bezig met het asfalteren van een kilometers lang fietspad. Ze stonden naast het dampende asfalt, terwijl de thermometer in onze koele auto 41 graden aangaf. Ondanks de hitte waren de mannen van top tot teen bedekt - letterlijk, want ze droegen doeken voor hun gezicht tegen het zand en de zon.

Vanaf half juni mag er tussen de middag een paar uur niet in de buitenlucht gewerkt worden. Werkgevers zijn verplicht een schaduwplek te maken waar de arbeiders kunnen uitrusten. Het is de bedoeling dat de wetgeving dusdanig wordt aangepast, dat de verplichte siësta afhangt van de temperatuur en niet de maand. Maar dat laat nog even op zich wachten. Helaas voor de bouwvakkers, schoonmakers en plantsoenmedewerkers kwam de zomer dit jaar vroeg in de VAE...

Lang leve de waterparken

Gisterochtend 10.00 uur. De thermometer geeft 36 graden aan, Sophie heeft een dagje vrij van school en Domien heeft een snipperdag opgenomen. Wat doe je dan? Het is te warm om lang buiten te zijn, zeker 's middags wanneer de temperatuur makkelijk oploopt tot 43 graden Celcius. In de schaduw.

Dus togen we naar Wild Wadi, een van de vier waterpretparken in Dubai en omstreken. Samen met de roodverbrande, veelal Oost-Europese toeristen in ongeschikte 'zwemkleding', vermaakten we ons de hele dag in de glijbanen waarin je, gezeten in een grote zwemband, niet alleen hard naar beneden gaat, maar ook via jets omhoog gestuwd wordt. Vooral die waarin je met z'n vieren tegelijk kunt, is erg leuk en wild.

De beroemde hoge glijbaan, de Jumeriah Sceirah, was helaas dicht. Nou ja, hoefden we ook geen smoesje te verzinnen om er niet vanaf te gaan (want die is écht eng).

Dubai is erg heet in de zomer, maar aan de andere kant: voor de meeste toeristen die in het waterpark rondliepen, zal dit hun jaarlijkse, zuurverdiende vakantie-naar-de-zon zijn. Wij wonen een groot deel van het jaar in een vakantieland. Bedachten we terwijl we op een strandstoel onder de schaduw van een palmboom lagen.

Markeerstift

We krijgen regelmatig de vraag of we bepaalde onderwerpen vermijden op Woestijnbloem. Het antwoord is: nee. Wel zullen we niet snel iets negatiefs over de Islam of de sjeiks schrijven. Maar daar is ook geen reden voor. De sjeiks in de Emiraten zijn goed voor hun mensen en ook de expats hebben weinig te klagen. En al is de VAE islamitisch, de mensen zijn tolerant en er is vrijheid van godsdienst.

Toch merk je zo nu en dan dat niet alles is toegestaan. Bepaalde boeken en tijdschriften die niet stroken met de normen en waarden mogen niet in Dubai verkocht worden, zoals magazines ‘voor de man met rode oortjes’. In westerse bioscoopfilms wordt zonodig geknipt. En af en toe zie je in een boek of tijdschrift dat iemand in de weer is geweest met een zwarte markeerstift of pen.

Zo had Domien laatst een populair psychologisch boek gekocht (Why Men Don't Have A Clue & Women Always Need More Shoes).

Door het hele boek heen waren al te expliciete foto’s en bepaalde woorden - voor ons onschuldig en/of wetenschappelijk, maar in de VAE ongepast - onzichtbaar gemaakt. Zie foto’s.
Deze vorm van censuur is even wennen, zeker voor ons Hollanders, maar ook wel grappig.

Voorproefje

We zijn even een week in Nederland geweest. Het was natuurlijk - zeker voor ons - ijskoud, maar omdat we het druk hadden, kwamen we toch nauwelijks buiten. Binnen stond de verwarming lekker hoog, terwijl buiten de zoveelste bui naar beneden viel.

Visite en verjaardagsfeestjes (want zowel Yvonne als Sophie waren jarig) vulden veel van de tijd, maar ook met winkelen hadden we het druk. Want al wonen we in het winkelwalhalla van de wereld, toch kijken we graag voor kleren in de vaderlandse winkels. En kopen we bekers, placemats en tassen met oud-Hollandse motiefjes. Leve de Hema (ja, hoe kan het ook anders als expats) en andere Hollandse winkels.
En dus landden we zaterdag met goedgevulde koffers weer op Dubai Airport. Helaas met flinke vertraging.

Wat ons weer opviel, is hoe luxe we leven in Dubai. Of eigenlijk hoe gemakkelijk. Hier hoeven we niet zelf te tanken, vaak niet zelf onze aankopen in tassen te doen, niet zelf het winkelwagentje terug te brengen. Zelfs niet bij de kassa zelf de pinpas in het apparaatje te steken. Toen een van ons in Nederland in de supermarkt gedachteloos de pinpas aan de caissière wilde overhandigen, deinsde het meisje achteruit en riep ontsteld: “Wat moet ik daarmee?”

Eenmaal weer thuis in Dubai ging de airconditioning meteen aan in plaats van de verwarming. Keken we niet naar de zoveelste bui, maar naar de hoopjes zand die de zoveelste zandstorm van dit seizoen had veroorzaakt. En dronken we koud water uit de waterkoeler in plaats van warme koffie en chocolademelk. Maar het was heel leuk om weer even in Nederland te zijn, als voorproefje voor de zomer!

Upstairs Downstairs

Oké, we lopen nu het gevaar dat de lezers van Woestijnbloem ons van koloniale trekjes gaan verdenken. Maar zo is de maatschappij in Dubai nou eenmaal. Als je hier om je heen kijkt en de gemiddelde Brit ziet of hoort met zijn (of minstens even zo vaak: haar) ‘syndroom van Upstairs Downstairs’ zoals wij het noemen, valt het nog reuze mee met ons.

Maar het is een feit: je went eraan dat hier veel voor je gedaan wordt. In de supermarkt pakt de grocery boy je boodschappen in en als je die in je auto hebt gezet, breng je meestal niet zelf de boodschappenkar terug. De planten water geven en het gras maaien? Dat doet de lawn boy voor ons. In een fastfoodrestaurant je afval weggooien? Nou nee, anders worden de cleaning boys ontslagen. En denken jullie nou echt dat Domien op zijn werk zijn eigen koffie moet halen? Natuurlijk niet, daar is de tea boy voor. Zelf tanken dan? Eh…nee. En onze auto’s laten we meestal wassen. Dan verdienen de autowassers ook weer een paar centen.

Sophie zit sinds een paar weken op paardrijles. De pony’s worden door de grooms opgezadeld, naar de bak gebracht en vastgehouden op aanwijzen van de instructrice. Naast elke beginnende rijder loopt dus een groom, die de pony of het paard na afloop weer netjes terugbrengt naar de stal, afzadelt en borstelt.

Hier hoef je niet een half uur van tevoren aanwezig te zijn om te proberen bij een onwillig paard het hoofdstel en het zadel om te krijgen. En als je dan een uur les hebt gehad en naar huis wilt, hoef je niet nog een half uur lang het paard droog te wrijven, zand uit de vacht te borstelen en de hoeven uit te krabben.

Toch doen wij nog best veel zelf: schoonmaken, wassen, koken, ons kind opvoeden/uit bed halen/eten geven/naar school brengen, autorijden, auto’s parkeren, boodschappen in het winkelwagentje leggen, boodschappen naar de auto brengen, het konijn uitlaten...
Want je kunt hier echt voor van alles iemand inhuren. En iedereen vindt het maar gewoon.

Blik op de weg

“Moet je dat zien!” “Tjonge, jonge, jonge...” “Dat kan echt niet!!”
We kijken elkaar aan en halen onze schouders op. Ja, èn?, denken we simultaan. We nemen nog een slok koffie en kijken verder naar het tv-programma Blik op de weg (een cameraploeg gaat op pad met de verkeerspolitie) via uitzendinggemist.nl.

We lachen om de verbaasde en soms verontwaardigde reacties van de stoere politiemannen. Kom maar eens in Dubai met je camera-autootje, denken we.
Als we hier in de auto zitten, lijkt het soms alsof we in een live-uitzending zitten. Maar dan voor gevorderden: Blik op de weg XXL. Alleen zijn wij niet oom agent die de overtreder eens vaderlijk toespreekt met iets als: “Meneer, u reed een beetje te snel. Wist u dat?” Nee, hier kijken we nog eens extra in de zijspiegels. Wijken snel uit naar links om die plotseling en veel te langzaam invoegende auto te vermijden. En zien we allang dat die zwarte auto weliswaar op de binnenste baan van de rotonde rijdt, maar toch echt - en zonder richting aan te geven - rechtsaf gaat slaan.

We hebben in de afgelopen tweeënhalf jaar de gekste dingen gezien, maar één incident is ons echt bijgebleven. Rijdend op een van de snelwegen in Dubai (Emirates Road) zagen we in de verte iets roods, midden op de weg. Een rode auto die met 80 km per uur reed omdat de bestuurder zat te bellen misschien?
Terwijl we steeds dichterbij kwamen, zagen we tot onze verbazing dat het een grote, rode, pluchen fauteuil was. Een paar honderd meter verder reed een open vrachtwagentje, met de rest van de zithoek, achteruit over de vluchtstrook om het verloren rode schaap op te halen. Gelukkig was het een rustige ochtend…

We schrijven hier wel vaker over autorijden in Dubai. Het is een verkeersjungle waar de sterkste (=grootste auto) en de slimste (=brutaalste, meest asociale bestuurder) overleeft. Maar het went en je leert anticiperen als de beste. En na een tijdje weet je niet beter. Tot je naar Blik op de weg kijkt.

Geen krant

Je kijkt naar buiten op een (zoals meestal hier) mooie zaterdagochtend en er ligt geen krant voor de deur. Ook niet onder de auto’s in de carport, niet in de bosjes van het plantsoen, niet per ongeluk bij de buren... Nou ja, kan gebeuren. Maar als je de volgende dag ook misgrijpt, ga je maar eens bellen naar de afdeling Distributie.

Op basis van je telefoonnummer zoekt de dame aan de andere kant van de lijn je gegevens erbij. Handig. De wijk klopt, de straat klopt, maar het huisnummer niet. Nee, we wonen niet op nummer 2. En nee, we zijn niet net verhuisd. Sterker nog, we wonen al meer dan een jaar in dit huis en de krant wordt altijd op tijd bezorgd.
Oké, belooft de dame, de kranten worden nabezorgd.

Een half uur later gaat de telefoon. Uit de bijna onverstaanbare woordenbrij pik je de essentiële woorden: de naam van de krant, no newspaper, 2. Nee, we wonen niet op nummer 2 en hebben er ook nooit gewoond. Echt niet.
Niet meer dan vijf minuten daarna wordt er aangebeld. Voor de deur staat een man met twee kranten onder zijn arm. Hij wijst ondertussen naar het huis op nummer 2. Zonder goed te verstaan wat hij allemaal zegt, herhaal je weer je verhaal. En bedankt hem vriendelijk.

De volgende dag lag de krant weer netjes (figuurlijk, dan) voor de deur.
En het grappige is, toen we net verhuisd waren hadden we hetzelfde probleem, geen krant. Na een paar dagen gingen we toch maar eens bellen. Wat bleek: de krant was wel vanaf de dag van onze verhuizing bezorgd. Alleen niet bij ons. De bewoners van nummer 2 konden gratis de krant lezen!

Een luxe leven in Dubai...

Ja, zo is het leven van een expatvrouw in Dubai! We winkelen de hele dag, gaan 's avonds naar de bar en dragen op straat een burka!

Voor als het niet goed leesbaar is, de onderschriften bij de foto's zijn, met de klok mee vanaf links boven:

- What my friends think I do.
- What my relatives think I do.
- What my husband thinks I do.
- What I really do.
- What I think I do.
- What my maid thinks I do.

Zandstorm

Zoals Nederland een paar weken terug enkele dagen ontregeld was door hevige sneeuwval, zo was de VAE de afgelopen week ontregeld door zandstormen en zware windstoten. Nu waait het alleen nog af en toe flink.

Hier rijden geen treinen, dus dat scheelt. Maar op de snelwegen was het soms vervelend door de windstoten en op de weg gewaaide zandhopen. Sommige snelwegen moesten zelfs afgesloten worden en overal werd druk geveegd. Ook binnen, want dagenlang kwam het zand langs allerlei kieren en onder deuren door ons huis binnen.

Toeristen hadden ook pech. Ondanks de hoge temperatuur konden ze niet naar het strand vanwege de harde wind, activiteiten in de woestijn werden afgelast en attracties werden gesloten. Ook wij moesten het activiteitenprogramma voor onze logee aanpassen vanwege de weersomstandigheden. Maar gelukkig is er in Dubai en omstreken, dankzij de lange, hete zomers, ook veel binnen te doen en te bezichtigen.

Business as usual

Vorige week deed Sophie op school mee aan de Young Entrepeneurs Business Convention. Elk jaar wordt dat gehouden door de leerlingen van grade 5 (groep 7).

De kinderen moesten in een klein groepje een bedrijfje bedenken om geld te verdienen tijdens de Business Convention. Plus alles wat daarbij komt kijken, zoals een bedrijfsplan maken, een budget opstellen, marktonderzoek doen, visitekaartjes en folders ontwerpen en laten printen.

Op de dag zelf kwamen de kinderen niet in uniform, maar in ‘werkkleding’ naar school. Jongens met stropdassen om, meisjes op hoge hakken of met nette sjaaltjes om... En er was van alles te koop: zelfgebakken cakejes, kettingen, speldenkussens, tweedehands speelgoed enzovoort.

Er zijn zo’n 80 leerlingen in grade 5, dus er stonden heel wat ‘kraampjes’. Leraren en de leerlingen van de andere groepen (in totaal zijn er ruim 1000 leerlingen tussen de 4 en 18 jaar) konden de spulletjes kopen. De winst gaat naar een goed doel.

Sophie had samen met vriendin Amelia het bedrijfje Superfroots opgezet. Ze verkochten fruitspiesjes, smoothies, fruitsalades en vruchtensap. In ‘bedrijfskleding’: schortjes met kersenmotief!

Geen probleem (toch?)

Hoe moeilijk kun je het maken om iets te bezorgen of op te laten halen?

We hadden iets besteld wat na ongeveer zeven dagen bezorgd zou worden. Na twee dagen rinkelde om 8.15 ‘s morgens het mobieltje. De koerier; of hij langs kon komen. Niet zo handig als je net in de supermarkt staat. “Over een uurtje ben ik thuis.” Druk overleg op de achtergrond. “Kan het nu?” “Nee, ik ben in de supermarkt, ik ben over een uur thuis”, zeg je langzaam en luid in je telefoon. “Ah, welke supermarkt? Dan komen we daar wel naar toe.” Huh? Je ziet jezelf al staan voor de supermarkt met je volle boodschappenkarretje, wachtend op de koerier, die maar niet komt omdat hij:
a. bij de verkeerde supermarkt staat
b. onderweg gaat bidden
c. onderweg ergens gaat eten of
d. om de hoek uitgebreid staat te kletsen met een taxichauffeur.

Geen goed idee. “Nee, doe maar niet, ik ben over een uur thuis.” “No problem, ma’am, ik kom wel tussen 1 en 3 uur.” “Oh, nee, niet tussen 2 en 3, dan ben ik er niet.” “Ik kan het wel aan de maid geven.” “Die hebben we niet…” Dan wordt het te lastig voor persoon A en krijg je ineens persoon B aan de lijn. Na wat heen en weer gepraat, wordt het dan vóór 1 uur. Hij belt nog wel. Twee uur later gaat je telefoon: dezelfde persoon. Hij komt tussen 1 en 3 langs. Nee! Oké, voor 1 uur. Tien minuten later gaat de bel. De koerier.

Maar het kan nog erger. Omdat Domien van baan is veranderd, kregen we niet alleen nieuwe verblijfsvisa, maar ook nieuwe ID-kaarten. Omdat onze gegevens en vingerafdrukken al in het landelijke systeem staan, konden -tot onze verbazing en opluchting - de kaarten zo gemaakt worden. Maar ze moesten wel opgehaald worden op het postkantoor. Niet zo moeilijk zou je zeggen. Ook geen probleem dat ze in Abu Dhabi liggen, want Domien werkt daar nu. Alleen: onze kaarten liggen op drie verschillende postkantoren, verspreid over Abu Dhabi. Ondanks het feit dat ze bij elkaar horen, omdat Domien de sponsor is van Yvonne en Sophie.

Het is een geluk bij een ongeluk dat Domien ze niet zelf hoeft op te halen. De ‘driver’ van kantoor gaat op pad voor zulke dingen. Domiens kaart had hij na een uur al te pakken. Maar toen hij na bijna 2 uur wachten op het volgende postkantoor, nog steeds niet aan de beurt was om Sophies kaart op te halen, zat zijn dienst er bijna op. De volgende dag had hij meer geluk. Alleen Yvonnes kaart moet nog opgehaald worden. Probleempje: de driver weet niet waar dat derde postkantoor is; het ligt buiten Abu Dhabi, ergens langs de snelweg.
Het komt wel goed, maar toch.

Hollandse jaarwisseling

Gelukkig nieuwjaar, iedereen! In Dubai konden we drie uur eerder dan in Nederland het nieuwe jaar in, maar verder was onze jaarwisseling best wel Hollands.

Oliebollen zijn hier niet te koop. Daarom hebben we voor het eerst niet alleen zelf oliebollen gebakken, maar ook een frituur gebruikt. Hadden we die laatste niet toevallig in de zomer gekregen van een naar Nederland terugkerend gezin, dan waren we waarschijnlijk niet eens op het idee gekomen om zelf oliebollen te maken.

Maar ze zagen er niet alleen uit alsof ze zo uit de oliebollenkraam kwamen, ze smaakten ook nog eens heel goed. Volgend jaar weer!

Heel Hollands keken we naar de oudejaarsshow van Paul de Leeuw en De Wereld Draait Door. Tot twaalf uur natuurlijk, want toen gingen we naar ons dakterras om vuurwerk te kijken.

In Dubai mag je niet zelf vuurwerk afsteken (iets wat we in Nederland ook nooit deden overigens en daarom niet missen), dus er is alleen siervuurwerk van de grote hotels, de Burj Khalifa en een paar winkelcentra. Maar dat is dan ook prachtig vuurwerk en in heel Dubai te zien. En geen rotjes, duizendklappers, regen of mist!