Upstairs Downstairs

Oké, we lopen nu het gevaar dat de lezers van Woestijnbloem ons van koloniale trekjes gaan verdenken. Maar zo is de maatschappij in Dubai nou eenmaal. Als je hier om je heen kijkt en de gemiddelde Brit ziet of hoort met zijn (of minstens even zo vaak: haar) ‘syndroom van Upstairs Downstairs’ zoals wij het noemen, valt het nog reuze mee met ons.

Maar het is een feit: je went eraan dat hier veel voor je gedaan wordt. In de supermarkt pakt de grocery boy je boodschappen in en als je die in je auto hebt gezet, breng je meestal niet zelf de boodschappenkar terug. De planten water geven en het gras maaien? Dat doet de lawn boy voor ons. In een fastfoodrestaurant je afval weggooien? Nou nee, anders worden de cleaning boys ontslagen. En denken jullie nou echt dat Domien op zijn werk zijn eigen koffie moet halen? Natuurlijk niet, daar is de tea boy voor. Zelf tanken dan? Eh…nee. En onze auto’s laten we meestal wassen. Dan verdienen de autowassers ook weer een paar centen.

Sophie zit sinds een paar weken op paardrijles. De pony’s worden door de grooms opgezadeld, naar de bak gebracht en vastgehouden op aanwijzen van de instructrice. Naast elke beginnende rijder loopt dus een groom, die de pony of het paard na afloop weer netjes terugbrengt naar de stal, afzadelt en borstelt.

Hier hoef je niet een half uur van tevoren aanwezig te zijn om te proberen bij een onwillig paard het hoofdstel en het zadel om te krijgen. En als je dan een uur les hebt gehad en naar huis wilt, hoef je niet nog een half uur lang het paard droog te wrijven, zand uit de vacht te borstelen en de hoeven uit te krabben.

Toch doen wij nog best veel zelf: schoonmaken, wassen, koken, ons kind opvoeden/uit bed halen/eten geven/naar school brengen, autorijden, auto’s parkeren, boodschappen in het winkelwagentje leggen, boodschappen naar de auto brengen, het konijn uitlaten...
Want je kunt hier echt voor van alles iemand inhuren. En iedereen vindt het maar gewoon.