Business as usual

Vorige week deed Sophie op school mee aan de Young Entrepeneurs Business Convention. Elk jaar wordt dat gehouden door de leerlingen van grade 5 (groep 7).

De kinderen moesten in een klein groepje een bedrijfje bedenken om geld te verdienen tijdens de Business Convention. Plus alles wat daarbij komt kijken, zoals een bedrijfsplan maken, een budget opstellen, marktonderzoek doen, visitekaartjes en folders ontwerpen en laten printen.

Op de dag zelf kwamen de kinderen niet in uniform, maar in ‘werkkleding’ naar school. Jongens met stropdassen om, meisjes op hoge hakken of met nette sjaaltjes om... En er was van alles te koop: zelfgebakken cakejes, kettingen, speldenkussens, tweedehands speelgoed enzovoort.

Er zijn zo’n 80 leerlingen in grade 5, dus er stonden heel wat ‘kraampjes’. Leraren en de leerlingen van de andere groepen (in totaal zijn er ruim 1000 leerlingen tussen de 4 en 18 jaar) konden de spulletjes kopen. De winst gaat naar een goed doel.

Sophie had samen met vriendin Amelia het bedrijfje Superfroots opgezet. Ze verkochten fruitspiesjes, smoothies, fruitsalades en vruchtensap. In ‘bedrijfskleding’: schortjes met kersenmotief!

Geen probleem (toch?)

Hoe moeilijk kun je het maken om iets te bezorgen of op te laten halen?

We hadden iets besteld wat na ongeveer zeven dagen bezorgd zou worden. Na twee dagen rinkelde om 8.15 ‘s morgens het mobieltje. De koerier; of hij langs kon komen. Niet zo handig als je net in de supermarkt staat. “Over een uurtje ben ik thuis.” Druk overleg op de achtergrond. “Kan het nu?” “Nee, ik ben in de supermarkt, ik ben over een uur thuis”, zeg je langzaam en luid in je telefoon. “Ah, welke supermarkt? Dan komen we daar wel naar toe.” Huh? Je ziet jezelf al staan voor de supermarkt met je volle boodschappenkarretje, wachtend op de koerier, die maar niet komt omdat hij:
a. bij de verkeerde supermarkt staat
b. onderweg gaat bidden
c. onderweg ergens gaat eten of
d. om de hoek uitgebreid staat te kletsen met een taxichauffeur.

Geen goed idee. “Nee, doe maar niet, ik ben over een uur thuis.” “No problem, ma’am, ik kom wel tussen 1 en 3 uur.” “Oh, nee, niet tussen 2 en 3, dan ben ik er niet.” “Ik kan het wel aan de maid geven.” “Die hebben we niet…” Dan wordt het te lastig voor persoon A en krijg je ineens persoon B aan de lijn. Na wat heen en weer gepraat, wordt het dan vóór 1 uur. Hij belt nog wel. Twee uur later gaat je telefoon: dezelfde persoon. Hij komt tussen 1 en 3 langs. Nee! Oké, voor 1 uur. Tien minuten later gaat de bel. De koerier.

Maar het kan nog erger. Omdat Domien van baan is veranderd, kregen we niet alleen nieuwe verblijfsvisa, maar ook nieuwe ID-kaarten. Omdat onze gegevens en vingerafdrukken al in het landelijke systeem staan, konden -tot onze verbazing en opluchting - de kaarten zo gemaakt worden. Maar ze moesten wel opgehaald worden op het postkantoor. Niet zo moeilijk zou je zeggen. Ook geen probleem dat ze in Abu Dhabi liggen, want Domien werkt daar nu. Alleen: onze kaarten liggen op drie verschillende postkantoren, verspreid over Abu Dhabi. Ondanks het feit dat ze bij elkaar horen, omdat Domien de sponsor is van Yvonne en Sophie.

Het is een geluk bij een ongeluk dat Domien ze niet zelf hoeft op te halen. De ‘driver’ van kantoor gaat op pad voor zulke dingen. Domiens kaart had hij na een uur al te pakken. Maar toen hij na bijna 2 uur wachten op het volgende postkantoor, nog steeds niet aan de beurt was om Sophies kaart op te halen, zat zijn dienst er bijna op. De volgende dag had hij meer geluk. Alleen Yvonnes kaart moet nog opgehaald worden. Probleempje: de driver weet niet waar dat derde postkantoor is; het ligt buiten Abu Dhabi, ergens langs de snelweg.
Het komt wel goed, maar toch.

Hollandse jaarwisseling

Gelukkig nieuwjaar, iedereen! In Dubai konden we drie uur eerder dan in Nederland het nieuwe jaar in, maar verder was onze jaarwisseling best wel Hollands.

Oliebollen zijn hier niet te koop. Daarom hebben we voor het eerst niet alleen zelf oliebollen gebakken, maar ook een frituur gebruikt. Hadden we die laatste niet toevallig in de zomer gekregen van een naar Nederland terugkerend gezin, dan waren we waarschijnlijk niet eens op het idee gekomen om zelf oliebollen te maken.

Maar ze zagen er niet alleen uit alsof ze zo uit de oliebollenkraam kwamen, ze smaakten ook nog eens heel goed. Volgend jaar weer!

Heel Hollands keken we naar de oudejaarsshow van Paul de Leeuw en De Wereld Draait Door. Tot twaalf uur natuurlijk, want toen gingen we naar ons dakterras om vuurwerk te kijken.

In Dubai mag je niet zelf vuurwerk afsteken (iets wat we in Nederland ook nooit deden overigens en daarom niet missen), dus er is alleen siervuurwerk van de grote hotels, de Burj Khalifa en een paar winkelcentra. Maar dat is dan ook prachtig vuurwerk en in heel Dubai te zien. En geen rotjes, duizendklappers, regen of mist!