De Emiraten rouwen

Woensdagochtend in de auto: geen vertrouwd geklets en leuke muziek op onze favoriete radiozender maar Arabisch gezang zonder muziek. Even een andere zender proberen. Nee, ook daar geen meezinghits uit de jaren 80, Indiase muziek of ‘Arab rock’. En ook geen verkeersinformatie.
Alle evenementen en feesten worden afgelast en even is er sprake van dat de scholen en kantoren op donderdag gesloten zijn.

Wat is er aan de hand in Dubai?

Sjeik Saqr Bin Mohammad Al Qasimi, heerser van het kleine Emiraat Ras Al Khaimah, is woensdagochtend overleden. En nu zijn de Emiraten in rouw. Dat betekent een week lang geen muziek op de radio, alleen Arabisch gezang. Of juist klassieke muziek en instrumentale versies van bekende ballads. De kranten staan vol paginagrote advertenties van bedrijven die de familie van de overleden sjeik condoleren. Ook zijn de Arabische tv-zenders min of meer uit de lucht. En zijn dus alle evenementen, festivals, wijkfeesten (ook de onze), concerten enzovoort uitgesteld.

Smaak!

Over smaak valt niet te twisten. Tot voor kort waren we het helemaal eens met dit fraaie Hollandse gezegde. Mooi lelijk is niet lelijk. En sommige dingen zijn zo lelijk dat ze mooi worden. Of camp.

Nu houden wij zelf niet zo van strak en modern. Onze stijl is meer eclectisch en een beetje (Arabische/Indiase) kunst & kitsch moet kunnen: zie onze mix van moderne, Hollandse kunst met houten kameeltjes en gekleurde glazen lantaarns. En er is niets mis met prachtig beschilderde Indiase kasten of de traditionele Arabische stijl van inrichten.

Maar wat je in de gemiddelde meubelzaak in Dubai ziet…. Er zijn natuurlijk de wat hippere woonwinkels die zich met name op de westerse expats richten. Maar de doorsnee meubelwinkel is een mix van mooie dingen, gaat-wel-dingen en lelijke dingen. En dan niet zomaar lelijk, maar echt spuuglelijk. Van goudkleurige leren bankstellen met bijpassende koffietafels tot zwaar bewerkte bedden bedekt met glinsterstenen en sierlijke krullen, compleet met bijpassende nachttafeltjes. Banken, bedden, stoelen, vazen, potten enzovoort die bijna pijn doen aan je ogen, zo lelijk zijn ze. En toch blijf je er naar kijken.

Eindelijk herfst

De temperatuur kruipt ‘s middags nog steeds omhoog tot een graad of 35. Maar het is herfst, dus de winkels staan vol met tuinmeubels, barbecues, parasollen enzovoort. We missen natuurlijk wel het echte herfstgevoel: gezellig binnen in de warmte terwijl buiten de regen tegen de ramen tikt, warme chocolademelk met slagroom...Hoewel ook wij in het weekend maar eens de grote bergen bruine bladeren uit de tuin gingen halen (zie foto). Die zijn in de zomer door de hitte van de bomen gevallen. De bomen worden nu in de herfst juist weer mooi groen en krijgen meer bladeren. Eigenlijk is de herfst hier dus de lente in Nederland.
Ook staan de eerste kerstspullen al in de winkels. En dat is best gek als het buiten nog heel warm is.

Gisteravond hebben we hutspot met (eindelijk gevonden!) rookworst gegeten. Maar zo’n Hollands wintergerecht eten in korte broek en mouwloos shirt kan eigenlijk niet. Daar hoort een vest en een spijkerbroek bij. Dus de airco gaat de volgende keer even niet op 25C maar op 21C; lekker koud!

De man met de baard

Are you all right, my dear? You’re doing great, my dear. Oh, does that hurt, my dear? I’m so sorry, my dear. One more minute, my dear.

Dit gaat niet over Hyacinth Bucket uit Keeping Up Appearances of een ander oer-Brits dametje op leeftijd. Ook niet over ‘Queen Elizabeth’ die ons Dubaianen eind november komt verblijden met een bezoek. Verkeerde koningin, dus we hoeven niet op pad met vlaggetjes. Hoewel…het is natuurlijk wel de koningin van Sophies geboorteland. We zijn hier sowieso wat patriottischer: koffie drinken we het liefst uit onze mokken met Delfts blauwe motiefjes, we kijken erg uit naar de bestelde pepernoten en banketstaaf, en de rood-wit-blauwe schorten zijn favoriet.

Bovenstaande uitspraken zijn van een man met een lange, woeste baard. Die niet zou misstaan in een film van Pippi Langkous, als zeerover uit een ver land. Maar in plaats van een ooglapje, een gerafelde broek en verkleurd shirt, draagt hij een witte jas en een veiligheidsbril. Het is namelijk onze zeer sympathieke tandarts. Hij ziet eruit als een grote Pakistaanse imam maar -geboren en getogen in Engeland- praat Britser dan de meeste Britten. En om de zin zegt hij iets als: ”Are you all right, my dear?” Hij kletst aan een stuk door: over Dubai, over tandartsen maar ook over zijn favoriete Nederlandse voetballers en zijn kinderen. Maar hij vraagt ook van alles, dus bij de volgende Nederlandse patiënt heeft hij weer genoeg nieuw materiaal om een half uur te kletsen…

Indengels

Gisteravond keken we naar een tv-programma over India. Als iemand iets in het Engels zei, verscheen de Engelse ondertiteling in beeld. Maar wij konden het gemakkelijk verstaan. We merken dat we inmiddels gewend zijn aan Engels met een (zwaar) Indiaas of Pakistaans accent. Of Filipijns; de meeste customer service-medewerkers komen daar vandaan.

Toen we net in Dubai woonden, was dat nog weleens lastig. Toen moest er regelmatig iets afgeleverd/gerepareerd/aangesloten/omgewisseld worden, waarvoor afspraken gemaakt moesten worden. Nadat je voor de derde keer moet vragen of iemand wil herhalen wat hij zei, wordt dat best genânt. Je probeert het dan nog met bijvoorbeeld “Sorry, de verbinding is heel slecht. Kunt u het nog een keer herhalen.” En dan maar hopen dat je een paar essentiële woorden verstaat, zoals de dag en, met een beetje mazzel, het tijdstip. Of “10 uur” dan voor, om of na 10 uur is, bleef gissen. Ook Domien had het wel eens lastig omdat veel van zijn klanten uit India of Pakistan komen. Natuurlijk spreken die aanzienlijk beter Engels dan de gemiddelde klusjesman of chauffeur, maar toch.

Inmiddels maken we ons er ook niet meer druk om en kennen de trucjes. In de woordenbrij herken je altijd wel een paar woorden en dan herhaal je net zolang je vraag, tot ze ja of nee zeggen. “Blablablabla”. “Jullie komen morgen?” “Blablabla” “Dus jullie komen morgen?” “Ja”. “Hoe laat?” “Blabla 12 uur bla” “Om 12 uur?” “Blabla” “Morgen om 12 uur?” “Ja” “Voor of na 12 uur?” “Blablabla” “Ok, tot morgen”. Op dat moment geven we het meestal op en zien we wel of en hoe laat er iemand komt. Ook al zeggen ze dat ze voor 12.00 uur komen, dan kan het zomaar 20.00 uur worden. En het komt voor hen ook niet zo nauw. Geef je bijvoorbeeld netjes door dat je voor 9 uur niet thuis bent of ‘s middags pas na 15.00 uur, dan komen ze gerust juist op die tijden. Of ga je op vakantie en bel je om te zeggen dat je even geen waterflessen hoeft...juist.

Wat lastiger kan het worden als je de richting vraagt aan een security guard. Eerst kijk je nog vertwijfeld om je heen. Staat er iemand achter je auto? Hij praat toch niet Hindi tegen jou? Maar dan herken je ineens “left” in het verhaal dat hij tegen je opsteekt en herhaal je langzaam en duidelijk articulerend de essentiële woorden. En rijd je maar weg, op de gok je weg vervolgend en balend dat je de navigator niet bij je hebt.

We kunnen er nu wel om lachen. Bovendien is het voordeel van de grote Indiase gemeenschap natuurlijk het zeer ruime assortiment Indiaas eten in de supermarkten. En prachtige, handgeborduurde Indiase wandkleden die bijna niets kosten (zie foto’s voor onze nieuwste aanwinsten).

Het verband tussen Geert Wilders en speculaasjes

We volgen met interesse en vooral verbazing de politieke ontwikkelingen in Nederland. Via internet vooral, want in de lokale media is op het moment vooral veel aandacht voor de puinhoop rond de Commonwealth Games in India. Maar af en toe verschijnt er iets in de krant of op tv over Geert Wilders, in de trand van “Anti-islampartij aan de macht in Nederland”.

In de VAE is het eenvoudig: er valt niets te stemmen en heb je geen werk of doe je iets verkeerds, dan word je gewoon het land uitgezet. We respecteren uiteraard het kiesrecht in Nederland en ook ieders politieke voorkeur. Maar prettig is het niet als je in islamtisch land woont, terwijl in je thuisland iemand als Wilders in de regering komt (zo ziet de rest van de wereld het tenminste). In 2000, net verhuisd naar Londen, maakten we ook al van een afstand de roerige opkomst en ondergang van Pim Fortuyn mee. En nu dus weer dit.

Toen er een paar jaar geleden zoveel te doen was rond die Deense cartoonist, boycotten alle Golflanden Deense producten. Het kan dus zo maar gebeuren dat een of andere sjeik oproept tot een boycot van producten uit ‘Hollanda’. Dat betekent geen stroopwafels, speculaasjes, ontbijtkoek en Edammer kaas meer voor ons! En ook geen Hollandse paprika’s en tomaten (ja echt, bijna alle tomaten en paprika’s in de supermarkten in Dubai komen uit Nederland).
Bedankt, meneer Wilders!!

Broodje kaas als lunch?

Wat doe je als je mensen uit India bij je thuis uitnodigt? Een echte Hollandse lunch op tafel zetten natuurlijk, dat is leuk. Maar ja… Broodje kaas? Hutspot? Pannenkoeken?

Een collega van Domien en zijn gezin kwamen vorig weekend bij ons lunchen en we besloten te gaan voor een rijsttafel. Toch behoorlijk Hollands, maar eetbaar voor Indiase gasten. We hadden allerlei recepten op internet opgezocht en gingen de dag voor de lunch dus goed voorbereid naar de supermarkt voor onder meer saté, kroepoek en atjar tjampoer. En een flinke pot sambal natuurlijk, Indiërs houden tenslotte wel van een beetje spicy.

Voor de zekerheid sms’te Domien ‘s avonds nog: ze waren toch niet toevallig ergens allergisch voor? Dat een stukje Heilige Koe niet op tafel hoefde te komen, wisten we natuurlijk, maar verder… Toen bleek dat het hele gezin vegetarisch was! Als Nederlander zeg je dat natuurlijk als iemand je uitnodigt, maar voor mensen uit bijvoorbeeld India is dat onbeleefd. Dus nog een tripje naar de supermarkt voor vleesvervangers was onvermijdelijk.
Gelukkig smaakte de rijsttafel goed. Maar de sambalpot bleef ongeopend: ze hielden niet van gekruid eten.

Volgend weekend de herkansing, dan komt een andere Indiase collega met zijn gezin eten. We zijn een keer met hen in een Indiaas restaurant geweest, dus we weten dat ze alles eten en wél houden van spicy food. Dus deze keer kan de sambal op tafel!

Fake City

Dubai staat al niet bekend als een authentieke stad. Sommigen noemen het modern en nieuw, anderen nep en gemaakt. De meningen zijn verdeeld, maar een ding is zeker: de gemiddelde Dubaiaan houdt van merken. Kleding, schoenen, tassen: als er maar Gucci, Prada of D&G op staat, is het goed. Maar er is een probleempje: de gemiddelde Dubaiaan kan zich zulke merken niet veroorloven.

Niet getreurd, in Dubai hebben we 'Fake City'. Nee, dat is geen koosnaampje voor Dubai, maar een wijk waar net-echte merkartikelen te koop zijn. Als je in deze wijk -Karama- rondloopt, word je al snel aangesproken door verkopers. De een vraagt of je een Rolex horloge wilt kopen, de ander of je op zoek bent naar een mooie tas van Burberry. Wie daar wel oren naar heeft, loopt achter de verkoper aan. Steegje in, gebouw in, deur door, nog een deur door… en dan sta je ineens in een kamer vol tassen. Of een kamer vol horloges of koffers. Welk merk je ook zoekt, het is er. Voor een fractie van de prijs van het origineel. En, volgens ervaren Karama-bezoekers, van (bijna) even goede kwaliteit.

Natuurlijk mag het niet en af en toe zijn er invallen van de politie die dan wat handelaars oppakt. Maar ach, die staan de volgende dag weer in hun ‘winkel’. Klaar voor de volgende klant.

Foto: is 'ie echt of is 'ie nep?